ضرورت پرداختن به امنیت غذایی

ضرورت پرداختن به امنیت غذایی

به قلم: مصطفی پزشکی

امنیت غذایی ، فرآورده ایی است که نتیجه ی تلاش نهاد های شهروندی از جمله دولت ، صنف کشاورزان ، نهاد های تجاری و… در یک جامعه است . این برآیند ی سر افرازانه از نتیجه ی همکاری در ساحت امنیت ملی برای بهینه سازی زندگی شهروندی است .

امنیت غذایی فراتر از امنیت ملی و سپهر در برگیرنده برای امنیت شهروندی تلقی می گردد . به عبارت دیگر بدون حضور و وجود امنیت غذایی ، امنیت ملی و شهروندی معنا و مفهومی نخواهد داشت .

برای ده ها سال این تصور بوده است که می توان مسئله ی گرسنگی ، سو تغذیه و بد غذایی را پنهان کرد . اکنون در کشور بیش از 30 سال است که عدم دسترسی کافی به غذا عملاً به تراژدی فرو پاشی امنیت غذایی کامل منتهی شده است .

در واقع باید شهروندان ایرانی را ستود که علی رغم توانایی های سرزمینی ، بیش از 30 سال مقاومت کرده و تاب آورده است . این مهم است که در مبحث مناقشه بر انگیز امنیت ملی ( بخشی از امنیت غذایی کشور ) محاسبه کنیم و دقت کافی داشته باشیم .

که اگر چه سرزمین ایران در معرض تند باد های افراطی تکفیری ها – سلفی ها قرار دارد و اگر چه شهروندان ایرانی ( دولت ، نهاد های جمعی ، بنگاه های اقتصادی و … ) در ساخت این مصیبت جهانی { گرسنگی ، سو تغذیه ، بد غذایی و …} نقشی مهم نداشته اند ولی به هر حال این ملت پا به پای نخبگان در راستای افزایش پایداری استحکامات انسانی تلاش کرده اند . تسلیم ناپذیری شهروندان ایرانی به واقع از آنان اسوه های فروزان در حیات جهانی تصویر کرده است .

به تعبیر دیگر : مردان و زنان غیور ایرانی هیچگاه در خوفناک ترین لحظات تاریخی ، حتی در زمان هایی که به اسارت گرفته شدند ( همچون دوران اسکندر مقدونی و چنگیز و … ) تسلیم نشدند . آنها برای همیشه اثبات کردند که در حافظه ی تاریخی خود ، شکوه و عظمتی بی انتها بخشی از روح سلشحوری و شهامت شخصیتی آنان است .

روحی دلاورانه و با هیبت که هرگز کاستی نمی گیرد و هیچ دشمنی یارای هماوردی با آنان را ندارد . ملت ایران به فرزندانی می بالد که در عین تنهایی ، محاصره ، خصومت و نادانی … فرازمندانه برای پیشرفت سرزمین خود می کوشند .

اینجا سرزمینی مقدس است که در آن بر هر صخره ، کلوخ ، ماسه و خاکش … فرزندی دلاور برای سربلندی و افتخار آن خون خود را هدیه کرده است .

شهروندان ایران همان دلاورانی هستند که نه از طعنه ی جاهلان پرگو ، نه از کینه توزی سارقان غارتگر ، نه از استبداد شاهان مقدس ، نه از تنبل های ژاژخا هرگز از آرمان ها و تلاش های بی وقفه ی خود دست نکشیده اند .

ملتی که ملامت تنش زای ملامتگران ، موعظه سالاران مولتی مدیا ، کهنه بدخواهان دشمن پرست و … نتواند آن را از پای در آورد و اندکی از تکاپوی آنان بکاهد ، هرگز در پیشگاه ساحت مقدس اراده ی ایزدی از پای در نمی آید و در نخواهد آمد .

با این حال دیری است که بی اندیشگی های نئشه وار ، پنداشته های توهم آلود و گمانه های سراب آفرین کابوس امنیت غذایی این سلحشوران بی مهابا را به چالش کشیده است .

آنچه که مهم است آن است که در این پهنه ی فراخ دامن ، بی تدبیری بسیاری ، ملاحضات و ساز و کار های جهانی را نادیده انگاشته و بی توجه به محیط کنشگران سیاست های غذایی جهان ، نقش و کارکرد تحولات بین المللی جوامع و ملت های نوظهور را به تقدیر و سرنوشت رها ساخته است !

با این حال اکنون کابوس کمبود و فقدان کیفیت غذا در ایران نه زائیده ی این سرزمین به تنهایی است و نه برآیند سو مدیریت ها و عدم توانایی در انسجام راهبرد های استراتژیک بلکه فراتر از آن پدیده ای جهانی است که برکشیده از خروج تولید کنندگان غذا از چرخه ی حیاتی آن در کشور های پر جمعیت و رو به رشد ، کهنسالی جمعیت مولد و کارآفرین در کشور های جهان سوم ، ویرانی محیط زیست ، تغییرات شدید اقلیمی ، آلوده گی و نابودی تولید گاه هاست .

ولی اگر چه این چرخه ای بین المللی است که دامنگیر انسان های بسیاری است و اگر چه که گرسنگی و سو تغذیه که نشانه ای از فقدان امنیت غذایی است دیر سالی است که جان میلیون ها انسان را از آفریقا تا آسیا گرفته است لیکن هرگز چنین نبوده است که اقیانوس ثروت آفرین ایران که بر ذخایر خدادادی نفت و گاز و منابع معدنی متکی است و بالاتر از آن از نیروی انسانی مصمم و پر اراده و جوان بهره می برد ، اینچنین آسیمه سر و آشفته در تدبیر و برنامه ریزی خیزابه های نگرانی مدیران و سرآمدان جامعه را به ژرفای تفکر شهروندان رسوخ دهد .

نویسنده: مصطفی پزشکی

ایران میدان گستاخی مگس ها نیست