سرخ ترین خطبه فرهنگی بشر

سرخ ترین خطبه فرهنگی بشر

علی ، قربانیِ بدخوانیِ قوم خویش از دین شد

به قلم : امید قربانی

در تنهایی خویش ، بر علی مرثیه میخواندم و مویه میکردم و در اندیشه آن یگانه ی تاریخ بودم که با یادِ مظلومیت و تنهایی اش بیشتر از پیش سوختم ! عمق مظلومیت علی در حجم درد هایی ست که روی دوش خود میکشید !

علی ، حاکم و جهان پهلوانی ست که دردِ فقدان جامعه ی مدنی را با خود دارد . حاکمی که تمام تلاش و همت خود را در مدنی ساختن مردم خود بکار میگیرد اما دریغ از همسویی مردم و هیهات از همپایی جامعه . 

علی ، فریاد میزند و جامعه را فرا میخواند به مدنیت و بهروزی اما پاسخ به صم بکم عمی فهم لا یعقلون دریافت می‌کند . 

رو در رو و چشم در چشم جامعه فریاد میزند سلونی قبل آن تفقدونی و پاسخ به جهل و نادانی و ناسپاسی میگیرد . 

در کوفه اندکند آنان که قادر باشند در علی آنچه را شایسته و بایسته هست ببینند و همین اندکِ جامعه هم یک به یک قربانی جهل عمیق قوم میشوند .

علی را مقابله با سپاه معاویه ، کوچکترین خوف و ترسی نیست . علی ، مظلوم جهالت و نادانی سترگِ جامعه ی خود است . جامعه ای نامتمدن که نه علی را میفهمد و نه سود و زیان خویش میشناسد !

علی یعنی درد . درد بزرگی که حتی آسمان هم پذیرایش نیست و لاجرم باید در چاهِ زمیث فرو ریزد و دفنش کند تا به گوش فلک نرسد !

علی ، مظلوم بزرگی ست که تاریخ هم نتوانست او را بفهمد و بفهماند . دردی جانکاه که وقتی شق القمر میشود باید بگوید فزت و رب الکعبه !

نمیدانم شاید مظلومیت علی در آن است که هزاران سال پیشتر از فهم انسان خلق گشته و پای به دنیا گذاشته است !

خوشبختیِ دانایی ، درست مانند فلاکتِ نادانی بدیهی ست . سختیِ انسان ناشی از جهل وی بر ناشناخته های پیرامون است و هرچه بیشتر شناخت ، بهروز تر زیست . پس دانزایی و آگاهی بخشی ، مسئولیتِ طراز یک اولیای خدا باید باشد . 

اگر هَیْهاتُ مِنَّ الذّلَّه امام حسین علیه السلام را شعارِ سرخِ سیاسیِ بشر بدانیم ، پس میتوانیم فُزْتُ وَ رَبَّ الْکَعبه امام علی علیه السلام را هم شعارِ سرخِ فرهنگی بشر بدانیم . شعاری که فریادی ست بر تمامِ بی فرهنگی بشر !

در شناختنامه ی علی بن ابی طالب ، باب العلم ، مع الحق ، لولا علی و … با امضای پیامبر خاتم وجود دارد . یعنی علی همان اَبَردانایِ سعادت آفرین انسان هاست . اما چرا در محرابِ خون گفت فزتُ و نه نفرین یا استمداد برای زنده ماندن ؟

فُزْتُ در واقع صریح ترین خطبه علی برای انسان هاست تا کارنامه تاریخ فرهنگیِ خود را با همان سنجش و ارزیابی کند . 

بدون شک ، معیارِ رشد فرهنگی ماست که اولیای خدا خسته از جهلِ ما و اسیرِ بدافزارِ کِبر و توهم جامعه و بدخوانی ما از دین و بدخواهی ما برای اولیای دین نباشند . 

و ملت و جامعه ای که علی در آن زیست همینگونه بود . علی فرسوده شد از جهل مردم خویش و اسیر خودخواهی و کبرِ قومی شد که در عمق نادانی بر این ابردانای بی همتای جهان اجتهاد میکردند .

علی ، اسیرِ قبیله هایی شد که در بدخوانی از دین و بدخواهی سرآمد دوران خود بودند . و این توهم قوم و قبیله ای تمامی نداشت . جگر سوختگی حسن و سربریدگی حسین نیز ادامه همان توهم ها و نادانی ها بود .

پس فزتُ ، سرخ ترین خطبه اَبَردانای جهان است بر تمام تاریخ اَبَرنادانیِ جامعه ای که نه تنها دردِ فهمیدن ندارد بلکه در تَوَهّم دانایی بر علی اجتهاد هم میکند .

فزن و رب الکعبه ، خطبه ای سرخ و صریح کاملاً فرهنگی ست . خطابه ای که معیارِ دردِ اولیای خدا و تَوَهّم زدگی جامعه ست . 

فُزْتُ وَ رَبَّ الْکَعبه یعنی ننگ و نفرین بر مردمِ اَبَرداناکُش ! یعنی چه شیرین است رها شدن از دست جامعه ای که علی را نمیفهمد!

نویسنده : امید قربانی

رنج هایی که هر روز افزوده میشوند

پیامبران انگلیسی در ایران ، کاپیتان نوئل 

کلاهی که بر سر زن زندگی آزادی گذاشتند